O‘zbekiston nuqtai nazaridan kelib chiqiladigan bo‘lsa, barcha jarayonlar markazlashgan hudud — Toshkent. Infratuzilmasi yaxshi, gavjum, mamlakat, aksiga olib, juda markazlashgani bois, iqtisodiy jarayonlarning asosiy qismi ham poytaxtda. Taʼlim, tibbiyot ham markazlashtirilgan — respublikadagi yaxshi universitetlarning 50 foizdan ortig‘i shu yerda, og‘irroq operatsiyalarni o‘tkazish ancha oson, hatto asosiy logistika jarayoni ham Toshkent orqali — Toshkent orqali dunyoning boshqa mamlakatlariga uchib ketish Samarqand yoki Buxorodan ko‘ra ancha oson. Mamlakatni teng rivojlantirish jihatidan bu - xato, lekin afsuski, O‘zbekiston sharoitida shunday bo‘lib qolgan.

Toshkent — imkoniyatlar shahri. Shuning uchun uni yaxshi ko‘raman va qadrlayman. Bu yerda rostmana harakat qilgan, tirishgan odam dunyoning istalgan boshqa katta shahrida bo‘lgani kabi o‘zini, yo‘lini topib oladi. Aksar hollarda viloyatlardan Toshkentga o‘qish uchun keladiganlarning asosiy maqsadi bir xil — katta odam bo‘lish. Men ham shunday xayolda kelganman. Fikrimcha, bunga erishdim: 100 dan ortiq xodim ishlaydigan, butun O‘zbekistonga xizmat ko‘rsatadigan biznesga asos soldim, uyli bo‘ldim, oilam bor, bolalarimni katta qilib turibman, hammamiz sog‘-salomatmiz. Albatta, bu rejalarni faqat Toshkent bilan bog‘lamagandim, lekin aynan shu yerda amalga oshdi.

Albatta, Toshkentni yashash uchun ideal joy ham deb aytolmayman, kamchiliklar yetarlicha. Asosiy muammolardan biri — ekologiya, ikkinchisi — noto‘g‘ri infrastruktura sabab shaharning piyodalar, aholi uchun noqulaylashib, asosan mashinalar uchun moslashib boshlagani. Qolaversa, xavfsizlik nuqtai nazaridan nazorat keragidan ortiq ko‘p, iqtisodiy qiyinchiliklar ortidan jamiyat yolg‘onga ko‘milib qolgan. Toshkentda yolg‘on O‘zbekistonning boshqa hududlariga nisbatan ko‘proq. Katta shaharning stressi odamlarni manfaat ustida munosabat qurish, ko‘proq yolg‘on ishlatishga majbur qilib qo‘ygan.

30-40 yildan keyin bugungidan-da mukammalroq infrastruktura, batartib jamoat transportiga ega, odamlari yana-da erkin va yana-da samimiy, muhimi, havosi toza Toshkentda yashashni istardim.

Toshkent – shiddatli shahar. Qashqadaryoda odamlarning harakatlarini filmlardagi sekinlashtirilgan kadrga oʻxshataman: gapirishu, oʻzlarini tutishlari juda bemalol. Buni oddiygina taksidan foydalanganda ham sezish mumkin. Odamlar manziliga yetgach, mashinada bamaylixotir choʻntak yo sumkasini kavlab pul oladi, uzatadi, soʻngra tushadi.

Toshkent ishlash uchun ham yaxshi joy. Ish koʻp, harakat qilsangiz, pul topasiz, boqimanda boʻlmaysiz. Xudoga shukr, savdo-sotiq ortidan ijara puli, bolalar oʻqishi, xoʻjayinimning dori-darmoniga yetkazyapmiz. Mayiz, yongʻoq, turshak, xandon pista, gajak, bananu mandarin sotaman. Agar shuni viloyatda sotay desam, birov olmaydi, hamma oʻz bogʻidagini quritib, tayyorlab olaveradi.

Bu yerga kelib topganim faqat pul boʻldi. Poytaxtning boshqa hech bir imkoniyatini koʻrmadim: faqat ish va pul bor.

Men uchun Toshkentda oʻqish, ishlash va yashashning birinchi afzalligi – vaqtimni oʻzim xohlagandek taqsimlay olishim. Muntazam oʻqib-oʻrganish, kasbiy oʻsish, sevimli mashgʻulotlarim bilan shugʻullanish, imkoniyatlarim chegarasini doimiy ravishda kengaytirish, yana farzandlarimning jahon andozalariga yaqinroq(!) sharoitda taʼlim olishini xohlayman. Buning uchun noqulay hayot tarzi va uning katta-kichik tashvishlariga qarshi kurash bilan andarmon boʻlmasligim muhim.

Toshkent – Oʻzbekiston kontekstida olib qaralsa, oʻqish, ish, yashash uchun eng qulay shahar. Boshqa poytaxt shaharlari bilan solishtirsak, oʻta ifloslangan havosi, narx-navosining qimmatligi, tirband va piyodalar uchun xavfli koʻchalari, nostandart jamoat transporti, mahalliychilik kabi kamchiliklari yuzaga qalqib chiqaveradi.

Poytaxtdan uzoqlashganingiz sari, Usmon Azim taʼbiri bilan aytganda, «osmon pasayib», bu imkoniyat zaiflashib boradi. Toshkentni imkoniyatlar makoni desak, juda dabdabali baho boʻladiyu, biroq viloyatlardagidan koʻra «maʼnaviy kislorod» koʻproq.

Poytaxtdagi shiddatli hayot, tezkorlik, yangilanishlar – hammasi imkoniyati haminqadar muhitdan kelganlarni hayratlantiradi. Shuning uchun xorijga ketib, yurtiga qaytib kela olmayotganlar yoki kelishni istamayotganlarining hayotini ham ularning halovati bilan bogʻlayman.